Δεν θα το έπαιρνα καν χαμπάρι, αν δεν υπήρχε αυτή η εφαρμογή στον υπολογιστή που μας υπενθυμίζει τις παγκόσμιες ημέρες που έχουν καθιερωθεί κατά καιρούς από τις διεθνείς οργανώσεις να μου υποδείξει ότι το Σάββατο που μας πέρασε (5 Απριλίου) ήταν η διεθνής ημέρα συνείδησης. Αυτό που προκάλεσε, δεν το κρύβω, μια κάποια έκπληξη. Γιατί να χρειαζόμαστε μία διεθνή ημέρα συνείδησης; Μήπως είναι αυτό μια παραδοχή της κοινωνίας μας ότι οι άνθρωποι έχουμε πλέον χάσει αυτό που μας ξεχωρίζει από τις μηχανές, τα ρομπότ και τα ζώα, δηλαδή την ενσυνείδητη επιλογή των αποφάσεων και των πράξεων μας, σε αντίθεση με τα αρχέγονα ένστικτα των ζώων ή την ψυχρή λογική των μηχανών; Μήπως η μέρα αυτή είναι μια ακόμη απόδειξη πως οδεύουμε στην υποταγή μας στις μηχανές; Η πράγματι ανησυχαστική αυτή σκέψη, σε συνδυασμό και με το κλίμα των ημερών, όπου με τις κινήσεις του Αμερικανού προέδρου φαίνεται να προετοιμάζεται το πεδίο ενός παγκόσμιου εμπορικού (ή και άλλου;) πολέμου, με οδήγησε στην αναζήτηση περισσότερων πληροφοριών για το θέμα.
Να τι λέει για το ζήτημα της παγκόσμιας ημέρας συνείδησης η σελίδα του Περιφερειακού Κέντρου Πληροφόρησης του ΟΗΕ (https://unric.org/el/συνείδηση): «Η 5η Απριλίου έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως η Διεθνής Ημέρα της Συνείδησης, αφιερωμένη στον αναστοχασμό των πράξεων μας και στη διερεύνηση τρόπων συνεισφοράς σε έναν πιο ευγενικό και χωρίς αποκλεισμούς κόσμο. Αυτή η ημέρα υπενθυμίζει ότι κάθε μικρό βήμα προς τη συμπόνια έχει σημασία». Η σελίδα, ωστόσο, δε μένει μόνο σ’ αυτή τη διατύπωση, αλλά εξειδικεύει περισσότερο το στόχο της καθιέρωσης της ημέρας αυτής: «Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε πράξη καθοδηγείται από την αγάπη, με σαφή αίσθηση του σωστού και του λάθους, ειλικρινή συμπόνια και αλτρουισμό. Αυτή είναι η ουσία μιας κουλτούρας ειρήνης — ενός οράματος που έχει υιοθετήσει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και η παγκόσμια κοινότητα. Πρόκειται για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος όπου η αξιοπρέπεια κάθε ατόμου τιμάται, και η δικαιοσύνη και η κατανόηση ανοίγουν το δρόμο προς το μέλλον».
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να καταβάλλουμε ιδιαίτερη προσπάθεια για να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς πολέμους και διχόνοιες. Είναι ο κόσμος που θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε οι άνθρωποι, αν απλώς ακολουθούσαμε στην ουσία της τη χριστιανική διδασκαλία. Η φράση «αγαπάτε αλλήλους» αποτελεί την επιτομή της χριστιανικής διδασκαλίας, αλλά, όπως μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε από μια ματιά γύρω μας, δεν έχει γίνει ακόμα εφικτή από τους ανθρώπους. Πώς είναι δυνατό να αγαπήσεις κάποιον ο οποίος σε εχθρεύεται; Ακόμα και σήμερα, που έχουμε (υποτίθεται) κατανοήσει τη χριστιανική διδασκαλία, μετά από 2000 και πλέον χρόνια από τη γέννηση και την Ανάσταση του Χριστού (την οποία γιορτάζουμε πάση λαμπρότητι), δεν έχουμε κατορθώσει να δεχτούμε αυτή την τόσο ρηξικέλευθη αλήθεια. Αν μπορούσαμε μόνο να φανταστούμε πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος, αν κάναμε απλώς πράξη αυτή την προτροπή, θα απορούσαμε πώς είναι δυνατόν να μην έχουμε καταλάβει ακόμα το μεγαλείο της. Ένας κόσμος χωρίς βία, χωρίς καταπίεση, χωρίς πολέμους, με αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση, να ο κόσμος όπου θα βασίλευε η ειρήνη! Αν εμείς δεν έχουμε καταφέρει να απαλλαγούμε από τις όποιες μικρότητες ή τις όποιες κακίες μας (του γράφοντος μηδέ εξαιρουμένου), δεν μας φταίει η διδασκαλία.
Το 1999, τα Ηνωμένα Έθνη εδραίωσαν το όραμα της ειρήνης με τη Διακήρυξη και Πρόγραμμα Δράσης για μια Κουλτούρα Ειρήνης, η οποία περιέγραψε συγκεκριμένα βήματα για την οικοδόμηση ειρηνικών κοινωνιών, όπως: Εκπαίδευση για την ειρήνη, Οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, Προστασία των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας κάθε ατόμου, Ισότητα των φύλων, Δημοκρατική συμμετοχή, Ανεκτικότητα και αλληλεγγύη, Ελεύθερη επικοινωνία και ενίσχυση της ανοιχτής ανταλλαγής ιδεών, Προτίμηση του διαλόγου και των διαπραγματεύσεων έναντι των συγκρούσεων. Είναι ανησυχητικό ότι 26 χρόνια μετά, όχι μόνο σχεδόν τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει εδραιωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά, πολύ περισσότερο, η ανθρωπότητα φαίνεται να επιθυμεί την αλληλοεξόντωση και την καταστροφή, το μίσος και την αποξένωση, τον πόλεμο και τη βία, αντί της ειρήνης και της αρμονικής συνύπαρξης. Είναι η ίδια μοίρα που η ανθρωπότητα επιφύλαξε και στον κομιστή του «αγαπάτε αλλήλους», με τα Πάθη Του και το σταυρικό θάνατο τα οποία θα τιμήσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα που ήδη βρίσκεται προ των πυλών.
Δυστυχώς στις μέρες μας έχουμε ξεχάσει ότι ως άνθρωποι είμαστε περίπου «ταγμένοι» να συνυπάρχουμε, άρα και να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Έχουμε λησμονήσει τη βασική αυτή εντολή που θα έκανε τον κόσμο μας απείρως καλύτερο, τη μεγαλύτερη σε δύναμη, ίσως, φράση που έχει ειπωθεί ποτέ στον κόσμο. Είναι, επί της ουσίας η 11η εντολή που, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι ο άνθρωπος «δεν την σεβάστηκε πολύ γι’ αυτό πονά ακόμα», προσθέτοντας ότι τη συγκεκριμένη εντολή «την ξέρουν μόνο οι τρελοί κι όλοι της γης οι σκλάβοι». Στο σημείο που έχουμε φτάσει, ως ανθρώπινο είδος, ως πολιτισμός, ως κοινωνία (με την κυριαρχία της οικονομοκεντρικής αντίληψης, την απανθρωπιά της αποξένωσης και των υπερκαταναλωτικών συνηθειών και την αδυναμία μας να προσεγγίσουμε τον πλησίον μας), αξίζει να δούμε κάτι τέτοιες μέρες σαν αφορμή να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, να θυμηθούμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας και, πολύ περισσότερο τα δύο απλά λόγια της ευγενέστερης προτροπής του κόσμου, που, όπως λέει κι ο ποιητής «ειν’ ολοκάθαρο γυαλί και κοφτερό μαχαίρι».
Δείτε εδώ κείμενα του κ.Κωσταβασίλη