Είναι μια ειρωνεία της τύχης, ίσως, ότι η Κυριακή που μας πέρασε, μια μέρα όπου κυριαρχούσε στην ειδησεογραφία το θέμα των καταγγελιών για παιδική κακοποίηση στην «Κιβωτό του Κόσμου», συμπίπτει με την παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού. Η Ημέρα του Παιδιού είναι μια αναμνηστική ημερομηνία που εορτάζεται κάθε χρόνο προς τιμή των παιδιών, των οποίων η ημερομηνία τήρησης ποικίλλει ανά χώρα.
Το 1925, η Διεθνής Ημέρα του Παιδιού ανακηρύχθηκε για πρώτη φορά στη Γενεύη κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Συνεδρίου για την Ευημερία των Παιδιών. Από το 1950, γιορτάζεται την 1η Ιουνίου στις περισσότερες κομμουνιστικές και μετα-κομμουνιστικές χώρες η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού εορτάζεται στις 20 Νοεμβρίου για να τιμήσει τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου 1959.
Οπωσδήποτε είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σεβόμαστε και να προστατεύουμε τα παιδιά μας και τα δικαιώματά τους. Τα παιδιά είναι το μέλλον αυτού του κόσμου και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα προστατεύουμε και να προσπαθούμε να τους προσφέρουμε μια ζωή ανέφελη και ήρεμη, με αγάπη και στοργή. Να, όμως, που, πολλές φορές, αυτό δε γίνεται! Τότε εμφανίζονται ως αναγκαίες οι δομές, όπως η «Κιβωτός».
Το εγχείρημα της κιβωτού (και του ιδρυτή της, ο οποίος βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα) δεν είναι ούτε απολύτως πρωτότυπο ούτε ιδιαιτέρως καινούριο. Ακολουθεί μια ιδέα που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα, με το ίδρυμα της «Πόλης των αγοριών». Η «Πόλη των αγοριών» ιδρύθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1917, ως ορφανοτροφείο για αγόρια, από τον Εντ. Φλάναγκαν, έναν Ρωμαιοκαθολικό ιερέα της Ομάχα. Αυτός νοίκιασε για πρώτη φορά ένα σπίτι, για να φροντίσει πέντε ορφανά αγόρια. Το 1921, ο πατέρας Φλάναγκαν αγόρασε μια φάρμα στα περίχωρα της Ομάχα και μετέφερε το σπίτι των αγοριών του εκεί. Με τον καιρό, το Σπίτι έγινε γνωστό ως το Χωριό της Πόλης των Αγοριών. Μέχρι τη δεκαετία του 1930, εκατοντάδες αγόρια ζούσαν στο Χωριό, το οποίο αναπτύχθηκε για να περιλαμβάνει σχολείο, κοιτώνες και κτίρια διοίκησης. Τα αγόρια εξέλεξαν τη δική τους διοίκηση, συμπεριλαμβανομένου ενός δημάρχου, ενός συμβουλίου και επιτρόπων. Το 1936, η κοινότητα ορίστηκε ως επίσημο χωριό στην πολιτεία της Νεμπράσκα.
Σήμερα οι εγκαταστάσεις της «Πόλης των αγοριών» (η οποία από το 2007 δέχεται και κορίτσια), περιλαμβάνουν την Αίθουσα Ιστορίας, αφιερωμένη στην ιστορία του Boys Town, το ανακαινισμένο σπίτι του πατέρα Φλάναγκαν, το παρεκκλήσι του Μνημείου Dowd, το Προτεσταντικό Παρεκκλήσι των Επιμελητηρίων και το Κέντρο Γραμματοσήμων Λέον Μάιερς. Το 1977, η Boys Town ίδρυσε και συνεχίζει να λειτουργεί το Εθνικό Ερευνητικό Νοσοκομείο Boys Town, που βρίσκεται στην στην Ομάχα. Το αδελφό νοσοκομείο του, το Εθνικό Ερευνητικό Νοσοκομείο Boys Town – West, λειτουργεί στην πανεπιστημιούπολη Boys Town. Το ίδρυμα λειτουργεί επίσης αρκετές ιατρικές κλινικές στη Νεμπράσκα και μία στην Αϊόβα. Όπως και η «Κιβωτός», έτσι και η «Πόλη των αγοριών» δεν ξέφυγε από σκάνδαλα κακοποίησης. Το 2015, ένας πρώην επόπτης σε ένα σπίτι θεραπείας της ομάδας Boys Town καταδικάστηκε για σεξουαλική επαφή με ανήλικο, ηλικίας 17 ετών. Ο δράστης, μια 32χρονη γυναίκα, καταδικάστηκε σε πενταετή κάθειρξη, η οποία επικυρώθηκε και από το Εφετείο.
Αν κάνω αυτόν τον παραλληλισμό, είναι για να δούμε πόσο θα πρέπει να επαγρυπνούμε για τα παιδιά τα οποία δεν είχαν την τύχη να βρεθούν σε περιβάλλον στοργικό και προστατευτικό. Αντιγράφω από ανάρτηση του Χρήστου Ζαραλίκου: «Κατ’ αρχάς, κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να είναι σε δομή παιδικής προστασίας, είτε αυτή είναι δημόσια, ιδιωτική ή εκκλησιαστική. Τα ορφανά παιδιά -ή τα παιδιά με γονείς που δεν μπορούν να τα φροντίσουν- θα έπρεπε να είναι σε ανάδοχες οικογένειες. Με την επίβλεψη, βέβαια, κοινωνικών λειτουργών. Από την άλλη, αν δεν υπάρχουν ανάδοχες οικογένειες για όλα τα παιδιά, είναι προτιμότερο τα παιδιά να είσαι σε κάποια δομή παιδικής προστασίας από το να βρίσκονται στον δρόμο. Αλλά αυτή η δομή να είναι κρατική, ώστε να υπάρχει όσο το δυνατόν πιο επαρκές προσωπικό και να υπάρχει και ευθύνη. Και θα πρέπει αυτές οι κρατικές δομές να είναι ανοιχτές στην κοινωνία και να ελέγχονται από την κοινωνία».
Η θέση αυτή είναι μια από τις πλέον ψύχραιμες που έχουν κατατεθεί τελευταία. Όταν ένα πρόγραμμα φροντίδας κάποιας ΜΚΟ εξαπλώνεται, θα πρέπει η διοίκηση να αποκεντρώνεται και να βρίσκεται διαρκώς υπό κρατική εποπτεία και κοινωνικό έλεγχο. Μόνο έτσι θα μπορεί να υπάρχει και η αντίστοιχη εξασφάλιση στοιχειώδους ασφάλειας για τα παιδιά. Από την άλλη δεν θα πρέπει να ακυρώνεται το όλο έργο της «Κιβωτού», ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι οι κατηγορίες είναι αληθείς. Πολλά παιδιά ωφελήθηκαν από τη λειτουργία των δομών της και, αν τελικά υφίστανται κολάσιμες πράξεις, οι υπεύθυνοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη. Δεν θα πρέπει, όμως, να ακυρωθεί και να παύσει η λειτουργία του οργανισμού.
Ζούμε σε δύσκολες εποχές, όπου η ανθρωποφοβία επελαύνει με ρυθμούς ορδών του Μεσαίωνα.
Παραθέτω ξανά από την ανάρτηση του Χρήστου Ζαραλίκου: «Ζούμε σε μια εποχή που σκέφτεσαι αν πρέπει να βοηθήσεις κάποιον, γιατί μπορείς να βρεις τον μπελά σου. Σε μια εποχή που μπορεί να σταματήσεις να βοηθήσεις κάποιον σε ατύχημα με το αυτοκίνητο, και να βρεθείς κατηγορούμενος για το ατύχημα. Ζούμε σε μια εποχή που δεν τολμάς να κοιτάξεις ένα παιδάκι ή να χαϊδέψεις τα μαλλιά του, γιατί μπορεί να βρεθείς κατηγορούμενος. Για την ακρίβεια, ζούμε σε μια εποχή που δεν τολμάς να κοιτάξεις στα μάτια κάποιον, γιατί μπορεί να παρεξηγηθεί. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να δολοφονούνται άνθρωποι μπροστά στα μάτια μας στο κέντρο της Αθήνας και εμείς να τραβάμε βίντεο με το κινητό, χωρίς να κάνουμε κάποια κίνηση για να το σταματήσουμε».
Η περιπέτεια της «Κιβωτού» ας μην είναι μια ακόμη αφορμή για να ξεχάσουμε την ανθρωπιά μας, αλλά ένα κίνητρο για να την ξαναβρούμε.