Η ομιλία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, όσο και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, παρά τις όποιες πολιτικές διαφορές μπορεί να διακρίνει κανείς, χαρακτηρίζονται από ένα κοινό στοιχείο το οποίο δε μπορεί παρά να γεννά προβληματισμό σε κάθε καλόπιστο παρατηρητή, αλλά και ερωτήματα όσον αφορά την αξιοπιστία των πολιτικών και των εξαγγελιών τους.

Σύμφωνα με την ελληνική ιστοσελίδα του CNN, ο κ. Μητσοτάκης, εξήγγειλε μεταξύ άλλων και τα εξής:  τα περισσότερα νοικοκυριά, το 2022 θα πληρώσουν χαμηλότερο ΕΝΦΙΑ από το 2021, θα υπάρξει Υποχώρηση της ανεργίας κατά 2 μονάδες, παροχή 1.200 ευρώ για 6 μήνες σε όσους νέους προσλαμβάνονται σε δουλειές πλήρους απασχόλησης χωρίς να έχουν προϋπηρεσία (600 ευρώ στον εργαζόμενο και 600 ευρώ στον εργοδότη), κάλυψη ασφαλιστικών εισφορών για επιπλέον 50.000 θέσεις εργασίας σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, επέκταση στεγαστικού επιδόματος 1000 ευρώ/έτος και στους σπουδαστές δημοσίων ΙΕΚ, κατάργηση ειδικού τέλους κινητής τηλεφωνίας για όλους τους νέους έως 29 ετών, 50 GB δώρο στο κινητό τους για όλους τους ανηλίκους 15-17 ετών που έχουν ήδη εμβολιαστεί ή επιλέγουν να εμβολιαστούν έως το τέλος του 2021, χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ σε προϊόντα μαζικής κατανάλωσης, όπως ο καφές και τα αναψυκτικά, αυστηρό έλεγχο του ανταγωνισμού και εφαρμογή του νομικού πλαισίου περί αισχροκέρδειας, κρατική στήριξη απέναντι σε ανατιμήσεις οι οποίες επηρεάζουν ευθέως τα οικονομικά κάθε ελληνικού σπιτιού, μείωση ΦΠΑ ζωοτροφών στο 6% για τους αγρότες, αύξηση επιδόματος θέρμανσης κατά 20%, 30% μείωση φορολογίας εισοδήματος στα φυσικά πρόσωπα που πραγματοποιούν δαπάνες έως 5.000 ευρώ μέσω ηλεκτρονικών συναλλαγών σε συγκεκριμένους κλάδους (πχ υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, οικιακές υπηρεσίες, γυμναστήρια, ταξί, νομικές υπηρεσίες κοκ), κ.λπ. Πρόκειται για μερικά από όσα έταξε ο πρωθυπουργός σε όλους μας όχι για το απώτερο, αλλά για το άμεσο μέλλον!

Παράλληλα ο κ. Τσίπρας, υπερθεμάτισε σε παροχές και αισιοδοξία για το μέλλον. Σύμφωνα με την ίδια ιστοσελίδα, εξήγγειλε μείωση των μετακλητών υπαλλήλων, ουσιαστική ενίσχυση της Αυτοδιοίκησης, ενίσχυση του ΑΣΕΠ σε υποδομές και προσωπικό, αύξηση της χρηματοδότησης του ΕΣΥ με δύο δισ. ευρώ από τον κρατικό Προϋπολογισμό και επιπλέον ένα δισ από τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, αναδιαμόρφωση του μισθολογίου του ιατρικού προσωπικού, με τον εισαγόμενο μισθό για τον πρωτοδιόριστο γιατρό στα 2.000 ευρώ και ανάλογη προσαρμογή στις υπόλοιπες βαθμίδες, άμεση πρόσληψη 5.500 μόνιμων υγειονομικών σε αντικατάσταση όσων αποχώρησαν από το σύστημα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο χωρίς να αντικατασταθούν, πρόσληψη επιπλέον 10.000 μόνιμων υγειονομικών σε βάθος τριετίας, καθιέρωση της δεκατετράχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, άμεσους διορισμούς 20.000 δασκάλων και καθηγητών, θέσπιση ρήτρας αυτόματης πρόσληψης, ώστε αυτόματα να διορίζεται ένας εκπαιδευτικός για καθένα που θα συνταξιοδοτείται, διπλασιασμό σε βάθος τετραετίας της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων.  Αν τα συνδυάσουμε όλα αυτά μαζί, θα σχηματίσουμε την άποψη ότι ζούμε ίσως σε μια άλλη χώρα κι όχι στην Ελλάδα.

Γιατί, άραγε, οι πολιτικοί μας δεν επιλέγουν να μας μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας;. Δεν έχουν πάει στο Σούπερ Μάρκετ να δουν ότι οι τιμές έχουν αυξηθεί ήδη και συνεχώς αυξάνονται; Δεν βλέπουν ότι το να βάζεις βενζίνη σήμερα (αλά και πετρέλαιο και αέριο επίσης) είναι δυσβάστακτο για έναν μέσο πολίτη; Δεν γνωρίζουν ότι οι επιχειρήσεις κλείνουν, ότι οι πολυεθνικές μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους αλλού, ότι οι νέοι αγωνιούν για το μέλλον τους, ότι όλοι πλέον γνωρίζουν πως η χώρα μας βρίσκεται σε μια μέγγενη δανείων, μνημονιακών υποχρεώσεων, εκβιαστικών πιέσεων που καθιστούν σχεδόν αδύνατη την εφαρμογή των πολιτικών που μας ανακοίνωσαν; Πόσα χρόνια έχουν, αλήθεια περάσει από τότε που ο κ. Μητσοτάκης, ως υπουργός Εσωτερικών, μιλούσε για αναγκαίες απολύσεις ή ο κ. Τσίπρας, μετά από μια οδυνηρή γι’ αυτόν διαπραγμάτευση  κι ένα δημοψήφισμα που τελικά δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει, αναγκάστηκε να αλλάξει πολιτική και να υπογράψει δύο μνημόνια, με όρους δυσμενέστερους από τα πρώτα;

Θα μπορούσε κανείς να με κατηγορήσει πως λησμόνησα ότι έχουμε επισήμως βγει από τα μνημόνια, γεγονός που γιορτάστηκε και με δημόσια εμφάνιση με γραβάτα του τότε πρωθυπουργού. Αν ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο, πώς γίνεται και ζούμε ακόμη σαν να έχουμε του κόσμου τα μνημόνια; Οι τράπεζες κλείνουν το ένα υποκατάστημα μετά το άλλο και δε μπαίνουν καν στον κόπο να προσθέσουν μηχανήματα εξυπηρέτησης (δε μιλάω για στοιχειώδη ευγένεια προς την πελατεία τους, που ξεροσταλιάζει ή ξεροψήνεται ή βρέχεται στις ουρές έξω από τα τραπεζικά καταστήματα χωρίς μια ηλιοπροστασία ή μια τέντα για τη βροχή ή έστω την πρόνοια για έναν ψύκτη ή ένα παγκάκι που λέει ο λόγος, αυτά είναι ψιλά γράμματα για τις τράπεζες που δε μας θεωρούν πελάτες αλλά υποτακτικούς τους μάλλον!), όποιος έχει δουλειά τα βγάζει πέρα μετά βίας. Πού ζουν οι πολιτικοί ταγοί μας και βλέπουν άλλα αντί άλλων; Και το κυριότερο, γιατί μας περνάνε για τόσο, μα τόσο, πρόβατα;

Πραγματικά, θα ήθελα να ζω την εποχή που κάποιος πολιτικός θα αποφασίσει να μιλήσει σε μας, τους πολίτες, όχι ως ηγεμόνας προς το λαό του, αλλά ως εκλεγμένος στην υπηρεσία των συμπολιτών του προς σκεπτόμενους πολίτες. Που θα εκφραστεί με λόγια κατανοητά και θα πει αλήθειες οι οποίες θα τεκμηριώνονται απτά από την πραγματικότητα, που δεν θα εξαγγέλλει υποσχέσεις τις οποίες γνωρίζει ότι δε μπορεί να τηρήσει, που θα μπορέσει να ορθώσει ανάστημα απέναντι στους «εταίρους» μας (ο Θεός να τους κάνει), που μας ξεζουμίζουν χρόνια τώρα. Στενοχωριέμαι συνειδητοποιώντας ότι όχι μόνο δε θα μπορέσω να δω μια τέτοια μέρα, αλλά φοβάμαι ότι ούτε τα παιδιά και τα εγγόνια μου (αν και όταν αποκτήσω) δεν θα τα καταφέρουν.

γράφει ο

Κώστας Κωσταβασίλης