Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για το παρελθόν και τις υποψίες κακοδιαχείρισης που βαραίνουν τον υπεύθυνο της δομής «ο Άλλος Άνθρωπος», Κώστα Πολυχρονόπουλο, δημιουργούν έναν βαθύτατο προβληματισμό σχετικά με τις άδηλες επιπτώσεις όλης αυτής της κατάστασης, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η λειτουργία των εκάστοτε εθελοντικών δραστηριοτήτων ή δομών κοινωνικής προσφοράς που εκκινούν από ιδιώτες ατομικά για να διαμορφωθούν σε οργανισμούς ή ΜΚΟ με σημαντικά έσοδα και δράση. Όπως έχω τονίσει στο παρελθόν, όταν ένα πρόγραμμα φροντίδας κάποιας ΜΚΟ εξαπλώνεται, θα πρέπει η διοίκηση να αποκεντρώνεται και να βρίσκεται διαρκώς υπό κρατική εποπτεία και κοινωνικό έλεγχο. Μόνο έτσι θα μπορεί να υπάρχει και η αντίστοιχη εξασφάλιση στοιχειώδους διαφάνειας. Από την άλλη δεν θα πρέπει να ακυρώνεται το όλο έργο της όποιας δομής, ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι οι κατηγορίες εναντίον του επικεφαλής της είναι αληθείς. Πολλοί άνθρωποι ωφελήθηκαν από τη λειτουργία του «Άλλου Ανθρώπου» και, αν τελικά υφίστανται κολάσιμες πράξεις, οι υπεύθυνοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη. Δεν θα πρέπει, όμως, να ακυρωθεί και να παύσει η λειτουργία του οργανισμού.
Ζούμε σε δύσκολες εποχές, όπου η ανθρωποφοβία επελαύνει με ρυθμούς ορδών του Μεσαίωνα. Παραθέτω από ανάρτηση του Χρήστου Ζαραλίκου: «Ζούμε σε μια εποχή που σκέφτεσαι αν πρέπει να βοηθήσεις κάποιον, γιατί μπορείς να βρεις τον μπελά σου. Σε μια εποχή που μπορεί να σταματήσεις να βοηθήσεις κάποιον σε ατύχημα με το αυτοκίνητο, και να βρεθείς κατηγορούμενος για το ατύχημα. Ζούμε σε μια εποχή που δεν τολμάς να κοιτάξεις ένα παιδάκι ή να χαϊδέψεις τα μαλλιά του, γιατί μπορεί να βρεθείς κατηγορούμενος. Για την ακρίβεια, ζούμε σε μια εποχή που δεν τολμάς να κοιτάξεις στα μάτια κάποιον, γιατί μπορεί να παρεξηγηθεί. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να δολοφονούνται άνθρωποι μπροστά στα μάτια μας στο κέντρο της Αθήνας και εμείς να τραβάμε βίντεο με το κινητό, χωρίς να κάνουμε κάποια κίνηση για να το σταματήσουμε».
Και όπως επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του Αντώνης Καρπετόπουλος (karpetshow.gr), « Η Ελλάδα μας άντεξε πολλά στην δεκαετία της μεγάλης κρίσης. Ένας λόγος (όχι ο μόνος…) ήταν ότι λειτούργησε ένα δίκτυο αλληλεγγύης, που δεν δημιουργήθηκε διότι ο καθένας μας είδε ξαφνικά το Άγιο Φως κι έγινε καλύτερος άνθρωπος, αλλά γιατί υπήρχε στο μυαλό των περισσότερων η αντίληψη ότι στα δύσκολα πρέπει να βοηθάμε, όπως και όσο μπορούμε. Μέσα στην κρίση προέκυψαν φορείς αληθινής αλληλεγγύης όπως πχ τα κοινωνικά παντοπωλεία. Χάρη και στην αλληλεγγύη δεν δημιουργήθηκαν συνθήκες κοινωνικής έκρηξης και σε νησιά (κι όχι μόνο) που βούλιαξαν από μετανάστες που έψαχναν δρόμους να φύγουν προς τη Δύση. Και χάρη και στην δράση πολλών σοβαρών και υπεύθυνων ανθρώπων που στήριξαν ιδρύματα με τεράστια κοινωνική προσφορά, παιδιά βρήκαν φροντίδα, άστεγοι γλύτωσαν τις παγωνιές του χειμώνα, εξαρτημένοι από ναρκωτικά έτυχαν απαραίτητης βοήθειας, χτυπημένοι από καταστροφές έζησαν οδύνες σε συνθήκες αξιοπρέπειας. Αν όλα αυτά έγιναν, βοηθώντας την χώρα μας να μην καταρρεύσει, είναι γιατί η αλληλεγγύη είχε καταγραφεί στο θυμικό μας ως ένα είδος υποχρεωτικής σχεδόν προσφοράς στο συνάνθρωπό μας, χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποψίες, χωρίς δυσπιστίες. Κανείς δεν είναι άγιος ή αθώος η υπεράνω υποψίας γιατί είναι φιλάνθρωπος. Προσοχή όμως μην φτάσουμε στο άλλο άκρο. Δεν θέλω να υπογραμμίσω πως όσοι κατηγορούνται δεν έχουν καταδικαστεί για τίποτα – δεν χρειάζεται. Θέλω απλά να θυμίσω ότι πρέπει να είμαστε προσεχτικοί με την προβολή τέτοιων ιστοριών που δυσφημούν την αλληλεγγύη. Για να μην το πληρώσουμε κάποτε μένοντας μόνοι».
Εδώ πια βρίσκονται οι πιο επικίνδυνες επιπτώσεις της όλης νοητικής «ανθρωποφαγίας» που έχει συνεπάρει τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τελευταία, αν και, στην ουσία, αποτελεί σύμπτωμα μιας γενικότερης «ασθένειας» που έχει με σαφήνεια περιγράψει ο Γιώργος Γραμματικάκης στο βιβλίο του «Ένας Αστρολάβος του ουρανού και της ζωής»: «Είναι σοφότερο να εξαντλήσουμε τις προσπάθειες για καλύτερη επικοινωνία, εδώ στη Γη. Το περίεργο ωστόσο είναι ότι, όσο η επικοινωνία αυτή πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί. Φαίνεται ότι αυτό που απαιτείται είναι κάτι περισσότερο από την τεχνολογική έκρηξη της εποχής: απαιτείται βαθύτερη παιδεία και ουσιαστικότερες αξίες του πολιτισμού». Αυτή η Παιδεία, αλλά και ο ευρύτερος πολιτισμός δε μπορεί να νοηθούν αξεχώριστα από την κοινωνία και το συνάνθρωπο. Και η κοινωνία δε μπορεί να νοηθεί χωρίς ανθρώπους που να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο και να επικοινωνούν, βαθιά και ουσιαστικά με τη γλώσσα. Γιατί ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα (το είπε εδώ και χιλιετίες ο Αριστοτέλης) ως προς το ότι διαθέτει «λόγον» (λογική και γλώσσα) και όχι απλώς «φωνήν» (άναρθρες κραυγές). Μπορεί, δηλαδή να εκφράζεται με τη γλώσσα συγκροτώντας λογικές σκέψεις προκειμένου να συνεννοηθεί με άλλους ανθρώπους και με τον τρόπο αυτό, όλοι μαζί, να συγκροτήσουν οργανωμένες κοινωνίες, διότι διαφορετικά κινδυνεύουν να καταπέσουν στη φύση των άγριων ζώων, από τα οποία, ωστόσο, είναι πολύ λιγότερο ισχυροί.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στις σειρήνες της μοναξιάς και της εικόνας, αλλά και στο φόβο από τους πιθανούς κινδύνους της συνύπαρξης να ακυρώσουν τη μοναδική μας δυνατότητα του «λόγου» και της συγκρότησης κοινωνιών. Κι ας θυμηθούμε (δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω) την προτροπή του Γιώργου Σεφέρη, στο λόγο του κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ: «Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται. Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα».
Δείτε εδώ κείμενα του κ.Κωσταβασίλη.