Χιλιάδες άνθρωποι με βουρκωμένα μάτια με πανό, με λευκά μπαλόνια, με συνθήματα και τραγούδια για εκείνη την «μαύρη ώρα» που συγκρούστηκαν τα δυο τρένα στα Τέμπη, κατέκλεισαν τους δρόμους και την Κεντρική Πλατεία της Άρτας την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις για τα δύο χρόνια από την τραγωδία με τους 57 νεκρούς, ζητώντας Δικαιοσύνη, τιμωρία των ενόχων και έναν σύγχρονο σιδηρόδρομο για τη χώρα ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά ένα τόσο τραγικό δυστύχημα, ένα μεγάλο έγκλημα.
Δάκρυσε η Άρτα αφού άνθρωποι όλων των ηλικιών από νωρίς γέμισαν ασφυκτικά τους δρόμους τόσο πολύ που να δημιουργήσουν ένα πολυπληθές αγωνιστικό «μελίσσι» άρτια οργανωμένο έτσι που ο ένας αλληλέγγυα να τείνει το χέρι στον άλλο στηρίζοντας και με την φυσική τους παρουσία τις δοκιμαζόμενες οικογένειες των θυμάτων που «ορφάνεψαν» τα σπίτια τους από την «δροσιά» της νιότης των παιδιών τους, των γονιών, των φίλων αλλά και των δικών τους ανθρώπων, των συμπολιτών τους. Μία γροθιά όλοι μαζί τόσο σφιχτή που ο συνωστισμός ήταν τόσο έντονος και τα συναισθήματα ράγισαν τις καρδιές. Δεν έλειψε κανείς από την συγκέντρωση για τα Τέμπη στην Άρτα. Ένα ανθρώπινο ποτάμι ο κόσμος άρχισε από νωρίς να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα και τα βήματα έφεραν όλους κοντά έτσι που ο πόνος να βρίσκει κάποια παρηγοριά και οι θύμισες της απόγνωσης να ανταμώνουν με την ελπίδα, να γαληνεύουν και να γίνονται δύναμη και χρέος αγωνιστικότητας για τις γενιές που έρχονται.
Οι αγρότες ήταν εκεί με τα τρακτέρ τους στο Εργατικό Κέντρο της Άρτας στις 10,30 όπως και πλήθος κόσμου, ενώ όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά. Μαθητές, φοιτητές, φορείς, εργαζόμενοι και απλοί πολίτες δημιούργησαν μία γέφυρα ανθρωπιάς και καθώς ενώθηκαν μέσω μίας μαζικότατης πορείας με το πλήθος που είχε κυριολεκτικά γεμίσει ασφυκτικά την Κεντρική Πλατεία της Άρτας στον Άγιο Δημήτριο στην οδό Σκουφά και στους γύρω δρόμους όπως συνέβη και σε συγκεντρώσεις σε όλη την χώρα και αρκετές πόλεις σε όλο τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης τηρήθηκε και ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των Τεμπών, ενώ αφέθηκαν στον Αρτινό ουρανό και 57 λευκά μπαλόνια όσα και τα θύματα στα Τέμπη. Το αίτημα για Δικαιοσύνη κυρίαρχο καθώς και η αγωνία να μην υπάρξει συγκάλυψη. Τα αισθήματα ήταν τέτοια σαν να είχαμε χάσει δικούς μας ανθρώπους και επιθυμούσαμε όλοι να μάθουμε τι πραγματικά συνέβη και πήγαν όλα τόσο στραβά αναζητώντας και το δικό μας οξυγόνο στις ζωές μας.
Τι ήταν αυτό που έφταιξε; Αν δεν βρεθεί με σοβαρότητα η δύναμη και η γενναιότητα να ξεμπερδευτεί το «κουβάρι» λαθών, ευθυνών και παραλείψεων τότε και ο δρόμος της προόδου είναι μακριά αλλά και η επανάληψη τραγικών εγκληματικών καταστάσεων θα μας χτυπήσει ξανά την πόρτα. Το βόλεμα στις αναπαυτικές καρέκλες τις εξουσίας δεν αποτελεί δικαιολογία, είναι περισσότερο ευθύνη και στα λόγια που λέγονται κάθε φορά, αλλά και στις πράξεις που έρχονται για να στοιχειώνουν ζωές, χωρίς οίκτο, με σκληρότητα και απανθρωπιά. Αυτή η λαοθάλασσα που ξεχύθηκε στους δρόμους ειρηνικά πέρα από κόμματα και χρώματα μίλησε και είχε τόσα πολλά να πει σαν να τα είχε μαζεμένα από καιρό. Το θέμα είναι αν όλη αυτή η σπαρακτική κραυγή αγωνίας χιλιάδων ανθρώπων θα βρει ανταπόκριση ώστε κάτι να αλλάξει. Αποδείξαμε ότι είμαστε ένας όμορφος λαός, με καρδιά, με ψυχή και με πίστη αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο μακριά από τα καρκινώματα και τις αγκυλώσεις του σήμερα με όραμα το φως και την ανάπτυξη του τόπου με αξίες, με σεβασμό, με μέριμνα για την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια αλλά και με ιδανικά και ανθρωπιά. Στόχος είναι να συνυπάρχουμε ειρηνικά εξουσία και λαός αφού το δώρο που δίνεται μέσω της ψήφου είναι αυτό το νήμα που ενώνει τις δύο πλευρές, για την πρόοδο και την ανάπτυξη και καθόλου για αλαζονικές συμπεριφορές και ιδιαίτερα προς ανθρώπους που θρηνούν ακόμη τους νεκρούς τους και θα τους λείπουν πάντα έχοντας μέσα τους «αναμμένο κάρβουνο» ένα γιατί.
Δείτε εδώ κείμενα της κας.Μπίζα