Η σχετικά πρόσφατη συνέντευξη του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, μετά από τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια που έγιναν σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό στη μνήμη των αδικοχαμένων νεκρών στα Τέμπη, με κυρίαρχο αίτημα την απονομή δικαιοσύνης, δεν κατέδειξε μόνο ότι βιώνουμε μια ρετρό εκδοχή της πολιτικής (θυμηθείτε τον Παπαγιαννόπουλο στην ταινία «Τζένη-Τζένη», για τη μεταστροφή του από τη στήριξη του Γκόρτσου στη στήριξη του λεφτά Μαντά, με το «μου έλεγε, σας έλεγα») αλλά, πολύ περισσότερο, επιβεβαίωσε ότι, δυστυχώς, ζούμε στην εποχή της αβεβαιότητας ή έστω της ανατροπής των βεβαιοτήτων.
Παλαιότερα η ζωή του μέσου πολίτη (και ειδικότερα του μέσου Έλληνα) βασιζόταν σε πολύ εμπεδωμένες και στέρεα τεκμηριωμένες βεβαιότητες. Ήσουν βέβαιος ότι, αν είχες δουλειά, θα μπορούσες να επιβιώσεις, ίσως και να κάνεις κάποιο απόθεμα για μια αγορά αυτοκινήτου ή την κατασκευή σπιτιού. Μπορεί να μην έπαιρνες πολλά, αλλά η διαβίωση κόστιζε τόσο που μπορούσε να τα βγάλει πέρα μια μέση οικογένεια, όταν δούλευαν και οι δύο γονείς. Στις μέρες μας αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο. Ακόμα κι αν έχεις δουλειά, δεν είσαι σίγουρος ότι θα πληρώνεσαι στην ώρα σου ή και επαρκώς, ώστε να ανταποκριθείς στο υψηλό κόστος ζωής, δε μιλάμε για προσδοκίες αποταμίευσης, από τη στιγμή που το να καταθέσεις χρήματα στην τράπεζα ισοδυναμεί με το να την πληρώνεις για να σου τα φυλάει, χωρίς ουσιαστικά επιτόκια καταθέσεων (αναφέρομαι φυσικά στις απλές καταθέσεις ταμιευτηρίου που κάποτε προίκιζαν κορίτσια και τώρα …). Παλαιότερα υπήρχε η βεβαιότητα ότι, όσο κι αν προσπαθούσε η εκτελεστική εξουσία να παρέμβει, η δικαιοσύνη ήταν ανεξάρτητη και τυφλή και, παρόλα τα εμπόδια ή τις επεμβάσεις, τιμωρούσε όσους διέπρατταν εγκλήματα. Η στάση του προ διετίας αποθανόντος, Χρήστου Σαρτζετάκη, στην ανάκριση της υπόθεσης Λαμπράκη αυτή ακριβώς τη βεβαιότητα επιβεβαίωσε. Σήμερα εισαγγελείς παραιτούνται ή εξαναγκάζονται σε αποχώρηση και δεν «κουνιέται φύλλο»! Γίνονται απίστευτες αναφορές για τη στάση ακόμα και ανώτατων δικαστικών λειτουργών και οι δικαστικοί παραμένουν εκτεθειμένοι! Και κανείς δεν ενημερώνει κανέναν, αρκεί όλα να γίνονται νομότυπα! Κάπως έτσι καταδικασμένοι παιδεραστές αφήνονται ελεύθεροι, καταδικασμένοι βιαστές αποφυλακίζονται ή λειτουργοί της δικαιοσύνης παρουσιάζονται να προστατεύουν φασίστες και εγκληματίες. Δεν πιστεύω, προς Θεού, ότι οι δικαστές δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά δεν θα έπρεπε η πολιτεία να φροντίζει να είμαστε βέβαιοι ότι την κάνουν σωστά, εξασφαλίζοντας διαφάνεια και ταχύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης;
Παλαιότερα ήσουν βέβαιος ότι, αν ολοκλήρωνες έναν πλήρη κύκλο σπουδών (στη δεκαετία του 60 και του 70 ακόμη κι αν δεν έβγαζες το Πανεπιστήμιο, αλλά μόνο με το απολυτήριο του εξατάξιου γυμνασίου), μπορούσες να έχεις κάποια σιγουριά για το μέλλον. Το απολυτήριο ή (καλύτερα ακόμη) το πτυχίο σου, σού εξασφάλιζε κάποια θέση εργασίας με αξιοπρεπείς απολαβές. Σήμερα μπορεί να έχεις ένα-δυο μεταπτυχιακά, ακόμα και διδακτορικό δίπλωμα και να αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να πας για σεζόν σε κανένα νησί ή να φύγεις για το εξωτερικό ώστε να εξασφαλίσεις την επιβίωσή σου (για δημιουργία οικογένειας, ούτε λόγος!). Πώς, ύστερα, να έχεις εμπιστοσύνη στη χώρα σου και να είσαι βέβαιος ότι θα σε φροντίσει; Παλαιότερα υπήρχε η βεβαιότητα ότι, ακόμα κι αν έκαναν σημαντικά λάθη, οι βουλευτές, οι υπουργοί και γενικότερα οι πολιτικοί που ανήκαν στο κόμμα που κυβερνά, όσο κι αν μπορεί να φρόντιζαν και για τη δική τους άνεση και ευζωία, είχαν κατά βάση στο μυαλό τους πώς θα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της χώρας και κυρίως των πολιτών. Και σκάνδαλα υπήρχαν στο παρελθόν (από την εποχή που ο Βενιζέλος καθιέρωνε τις λαϊκές αγορές και συνεργάτες του κατηγορούνταν για κερδοσκοπία) και πολιτικοί που έκαναν τα πάντα για το χρήμα, αλλά, στη λαϊκή συνείδηση η κάθε κυβέρνηση, αλλά και το σύνολο των πολιτικών δεν είχε απαξιωθεί στο βαθμό που συμβαίνει σήμερα, όπου όλοι σχεδόν πιστεύουν ότι πρωταρχικός στόχος των βουλευτών είναι ο προσωπικός τους πλουτισμός, Βοήθησαν σ’ αυτό και στάσεις όπως του αλήστου μνήμης υπουργού που είχε τεράστια περιουσία σε εξωχώριες εταιρίες και διαβεβαίωνε ότι μπορεί αυτό να μην ήταν ηθικό, αλλά ήταν νόμιμο, ξεχνώντας πως για να είναι κάτι τέτοιο νόμιμο, είχε φροντίσει ο ίδιος και οι όμοιοί του να ψηφίσουν τους σχετικούς νόμους!
Και βέβαια, με τη στάση των υπευθύνων ως προς το θέμα της απόδοσης δικαιοσύνης για το έγκλημα των Τεμπών, οδηγούμαστε στην κατάρρευση μιας ακόμη βεβαιότητας. Αναφέρομαι στην βεβαιότητα ότι ζούμε σε ένα κράτος δυτικού τύπου στο οποίο οι σχέσεις του πολίτη με το κράτος είναι σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλεξάρτησης. Ο πολίτης προστατεύει το κράτος όπου ζει και το κράτος προστατεύει τον πολίτη, διότι ούτε πολίτης χωρίς ευνομούμενη κοινωνία νοείται, ούτε και κράτος χωρίς πολίτες. Στην προκειμένη περίπτωση οι επιβάτες των μοιραίων τραίνων επιβιβάστηκαν στα συγκεκριμένα μέσα μαζικής μεταφοράς διότι είχαν εμπιστοσύνη στο κράτος, στο οποίο ζούσαν, ότι δεν θα τους αφήσει απροστάτευτους. Η ψευδαίσθηση καταρρέει όταν, μετά το τραγικό συμβάν, αποδεικνύεται πως οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν λειτουργούσαν με τέτοιο τρόπο ώστε να εξαναγκάσουν και την ιδιωτική εταιρεία να λάβει τα μέτρα της, προσπάθησαν να παραπλανήσουν (συνειδητά ή όχι μένει να αποδειχτεί) τους πολίτες, προέβησαν σε κινήσεις που καθυστέρησαν αν δεν εμπόδισαν την απονομή δικαιοσύνης. Υπό το πρίσμα αυτό, αντιλαμβανόμαστε την κατάρρευση μιας άλλης βεβαιότητας. Αυτής που λέει ότι στις σύγχρονες ανθρώπινες κοινωνίες η ανθρώπινη ζωή είναι αυτή που έχει μεγαλύτερη αξία και θα πρέπει να προστατεύεται με κάθε τρόπο. Η βεβαιότητα αυτή δεν κατέρρευσε ούτε όταν βλέπαμε τα οικονομικά μεγαθήρια να οδηγούν κόσμο και κοσμάκη στην ανεργία και τους νέους μας στη μετανάστευση, ούτε όταν διαπιστώναμε ότι η πολιτική βούληση πάει περίπατο μπροστά στην οικονομική πλεονεξία και απειλή, ούτε όταν συνειδητοποιούσαμε πως ακόμη και η υγεία μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Πλέον γίνεται, με τον πιο τραγικό τρόπο, σαφές πως μπροστά στο κέρδος, δυστυχώς, οι έχοντες και κατέχοντες δεν υπολογίζουν ούτε την ζωή των παιδιών μας. Απομένει ένα τελευταίο αναπάντητο ερώτημα. Τι θα πρέπει να κάνουμε ως κοινωνία απέναντι σ’ αυτό;
Δείτε εδώ κείμενα του κ.Κωσταβασίλη